آنچه لذت‌های زندگی را عمیق‌تر می‌کند، انتظار رسیدن به آن‌هاست و چه تلخ است سرنوشت امروز ما که برای رسیدن به هر لذتی به فاصله‌ی یک کلیک دسترسی داریم و چه کم‌عمق و شتابان از کنار لذت‌های زندگی یکی پس از دیگری عبور می‌کنیم. ما نسل دوانیم، دوان‌دوان و بی هیچ تعمقی لذت‌ها را یکی پس از دیگری لمس می‌کنیم و پیش و بیش از تجربه‌ی آن به ثبت و نمایش آن می‌پردازیم. گویی مسابقه‌ی تعداد و تنوع بیشتر «لذت‌های به‌نمایش‌گذاشته‌شده» درگرفته؛ گویی این ما نیستیم که زندگی می‌کنیم؛ گویی اشباحی شده‌ایم که اثر وجودمان فقط در صفحات شبکه‌های مجازی است و گویی حایلی است بین ما و لمس لذت‌های زندگی، به‌سان روحی که دستانش از «چیز»ها رد میشود و ناتوان است از لمس آن‌ها. ما در کدام لحظه‌ی تاریخ اینچنین مُردیم؟
دی‌ماه ۱۳۹۷
درباره این سایت